In de drukte van het stadsleven blijven sommige stemmen ongehoord, verborgen onder lagen van beton en haast. Maar soms vindt de kunst een manier om die stemmen te laten klinken, om hun verhalen te omarmen en ze te verheffen tot iets bijzonders.
Een van deze momenten vond plaats toen ik besloot de vraag van één van onze gasten van het inloophuis te omarmen door samen op straat gaan zingen. Waarna we 'de buit zouden verdelen' zoals hij zei.
De eenzaamheid doorbroken
Eindelijk even een moment van samen zijn, een moment van delen in het eenzame bestaan. Een bestaan waarin zomaar weken voorbij kunnen gaan zonder iemand te spreken, zonder iemand die jou aanspreekt. Ik vroeg hem wat hem op straat op de been hield, waarbij ik dacht aan bepaalde waarden, zei hij “de honger”.
Het leven op straat houd me bezig. De eenzaamheid, de verloren dromen de vergeten hoop, maar daarnaast ook de veerkracht en de kracht om door te gaan, ondanks alle tegenslagen. Muziek is dan zo’n heerlijk verbindende factor om naast elkaar te kunnen staan en gewoon eens even van mens tot mens te kletsen.
Hij vertelde dat hij dat zo vaak mist, gewoon even een gesprek van mens tot mens, van hart tot hart. Laat het een eerbetoon zijn aan alle stemmen die vaak worden genegeerd. Samen al zingend op de brug een brug slaan.
Reactie plaatsen
Reacties